Frühling in Flims - 4
voorbeschouwing - deel 1 - 2 - 3 - 4 - 5
In dit vierde deel van mijn reisverslag beschrijf ik de woensdag en de donderdag.
Deze week had ik nog steeds niet de 35, de zwarte piste vanaf de Vorab naar Alp Ruschein kunnen nemen, dus het moest er vandaag maar eens van komen. Snel naar de gletscher dus!
Meteen omhoog gegaan naar Crap Sogn Gion, en even snel een fotootje geschoten van het dal, dat nog in nevelen gehuld is.
Het hoofd op hol gebracht door dit mooie uitzicht en de rust op de pistes, jakkerde ik als een dolle richting het slepertje van Alp Dado. Tsja, dat jakkeren gaat lekker op het mooie corduroy van de vers geprepareerde pistes, maar wat minder op de hard bevroren, verspoorde sneeuw, vlak naast de piste. Dus... Mijn eerste valpartij van deze vakantie was een feit!
Doorgeskied, slepertje genomen, naar de Fuorcla geskied. Vanuit de gondel naar de Vorab was het uitzicht ook weer prachtig.
Op de gletscher was pas één slepertje open, en nog bijna niemand op de piste.
Op de Vorab eerst even van het uitzicht genoten, hier de Vorab Pign.
Volgens de pistekaart zou je hier ook omhoog kunnen lopen en een prachtige freeride route kunnen nemen, maar dat durfde ik deze week niet aan, omdat ik niemand het had zien doen...
In plaats daarvan dus maar richting het zadel, 'Sattel', geskied, waarvandaan de afdaling naar Alp Ruschein begon.
Heerlijk, die uitzichten zo 's morgens vroeg. En de rust overal. Dat verkies ik toch ver boven een uurtje meer slaap of een bak koffie in het appartement.
Tsja, en dan heb je zo'n witte snelweg voor je neus... Zonder files, wel te verstaan!
De sneeuw op deze ongeprepareerde piste was zo vroeg nog wel behoorlijk hard, dus het was met name op de steilere stukken, met opgevroren buckels, behoorlijk hard werken.
Eenmaal beneden meteen het oude, eenvoudige stoeltje genomen.
Lekker traag, genietend van het uitzicht, weer omhoog richting Crap Masegn.
Omdat de sneeuw deze eerste keer nog wat hard was, ben ik deze piste meteen nog maar een keer gaan doen. Voordat je weer bovenop de Vorab bent duurt het namelijk nog wel even: eerst bovenstaand stoeltje, stukje skiën, gondel, slepertje, en pas dan kan je weer los.
De harde bovenlaag was nu inderdaad wat ontdooid, dus het was prachtig racen op die piste. Geen foto's meer dus!
Hierna naar de Curnius geskied, waar ik had afgesproken om te lunchen, maar ik was wat te vroeg, dus meteen het stoeltje daar gepakt om nog even een afdaling te maken.
Zoals je op de foto ziet gingen er ook voetgangers naar beneden.
Dat is iets wat me opviel aan dit gebied - er zijn erg veel wandelroutes vanaf de skiliften, en in erg veel liften worden dan ook voetgangers toegestaan. Dat maakt het gebied erg aantrekkelijk voor groepen zoals de onze, waarbij skiërs en niet-skiërs meegaan. In de grote Franse gebieden die ik ken is dit niet of nauwelijks mogelijk, en moeten niet-skiërs zich op een andere manier vermaken.
Met deze stoeltjeslift kom je ook over het snowpark bij de Crap Sogn Gion. Deze week werden hier de British Open gehouden, onder andere in deze mega halfpipe (de grootste die ik ooit gezien heb).
Op dit moment waren de junioren bezig, en ik moet zeggen dat deze 'monsterpipe', zoals de marketingmensen van het skigebied hem noemen, dan wel wat aan de grote kant is, als zo'n kid er niet al te hoog boven uit kan springen. Toch zag het er knap uit, wat soms hele jonge kinderen al presteerden.
Als je je vergrootglas erbij pakt zie je rechtsboven in de pipe één van de kids aan het werk...
Hierna weer teruggeskied naar de Curnius, over de piste 60, die er zo tijdens lunchtijd erg rustig bij lag.
En toen lekker gegeten bij het restaurantje bij de Curnius. Dit was een wat kleiner pisterestaurant, zelfbediening, met een prachtig terras in de zon. Als het kouder is kan je ook binnen eten in een hele gezellige eetzaal met ramen van 5 meter hoog met uitzicht op het dal. Een aanrader, zeker voor liefhebbers van vlees en kaas. De Bündner Platte die ze serveren, een bord vol zelfgemaakte vleeswaren en stukken kaas, smaakt prima. Tenminste, dat hoorde ik van mijn broer, want zelf heb ik natuurlijk geen tijd voor culinaire lariekoek terwijl de skiliften nog draaien ;-)
Voor het nodige vertier tijdens de lunch werd gezorgd door een parapenter die hier op de piste landde om een hapje te gaan eten.
Wat ik nogal opvallen vond was dat de parapenter een kereltje van een jaar of 3 als passagier mee had, waarschijnlijk zijn zoontje. Als je de grote versie van bovenstaande foto bekijkt dan kan je hem zien, met een glimmend helmpje op zijn hoofdje.
De rest van deze dag wat pistes rondom de Crap Sogn Gion genomen.
De donderdag is een dag waarop ik maar weinig foto's heb genomen - inmiddels had ik al zo'n beetje het hele gebied gezien, dus om alles nu nóg een keer te fotograferen, is ook weer zo wat.
Waar je eigenlijk altijd vanuit het skigebied kijkt richting het dal van Flims en Laax, heb je een punt op de rode piste 28 van La Siala naar de Vorab, waar je een ander dal in kan kijken - het dal waarin de plaats Elm ligt, ten noorden van Flims.
Het is met trouwens een raadsel waarom deze piste als rood is aangegeven, want het is een lang pad, met een verval van maar een meter of 140. Voor snowboarders zeker geen aanrader!
Verder heb ik deze dag nog een gele pistebully op de gevoelige plaat gezet, bij Crap Sogn Gion.
Het bijzonder aan deze bully is dat hij gesponsord wordt door de firma Calanda, een bierbrouwer uit Chur.
Wat je ook goed ziet is de lelijkheid van het gebouw bij Crap Sogn Gion, dat een paar pisterestaurants en cafeetjes huisvest, en ook het hotel. Hoewel het me prachtig lijkt om in dit hotel te vertoeven en van het uitzicht te genieten, ziet het gebouw er van buiten absoluut foeilelijk uit.
Verdere bijzonderheden van deze alweer één-na-laatste dag:
- De dalafdaling naar Flims was inmiddels zo slecht dat ik 3 keer mijn ski's uit moest doen.
- Vandaag 82 km/u gehaald als maximum snelheid, een persoonlijk record (gemeten met mijn Navman (zie hier en hier), die de hellingshoek niet helemaal goed meeneemt, dus het moet nog een tikje sneller zijn geweest).
- En nog een PR verbroken: 55,93 kilometer afgelegd op ski's (exclusief liften, want die telt mijn Navman niet mee).
In dit vierde deel van mijn reisverslag beschrijf ik de woensdag en de donderdag.
Deze week had ik nog steeds niet de 35, de zwarte piste vanaf de Vorab naar Alp Ruschein kunnen nemen, dus het moest er vandaag maar eens van komen. Snel naar de gletscher dus!
Meteen omhoog gegaan naar Crap Sogn Gion, en even snel een fotootje geschoten van het dal, dat nog in nevelen gehuld is.
Het hoofd op hol gebracht door dit mooie uitzicht en de rust op de pistes, jakkerde ik als een dolle richting het slepertje van Alp Dado. Tsja, dat jakkeren gaat lekker op het mooie corduroy van de vers geprepareerde pistes, maar wat minder op de hard bevroren, verspoorde sneeuw, vlak naast de piste. Dus... Mijn eerste valpartij van deze vakantie was een feit!
Doorgeskied, slepertje genomen, naar de Fuorcla geskied. Vanuit de gondel naar de Vorab was het uitzicht ook weer prachtig.
Op de gletscher was pas één slepertje open, en nog bijna niemand op de piste.
Op de Vorab eerst even van het uitzicht genoten, hier de Vorab Pign.
Volgens de pistekaart zou je hier ook omhoog kunnen lopen en een prachtige freeride route kunnen nemen, maar dat durfde ik deze week niet aan, omdat ik niemand het had zien doen...
In plaats daarvan dus maar richting het zadel, 'Sattel', geskied, waarvandaan de afdaling naar Alp Ruschein begon.
Heerlijk, die uitzichten zo 's morgens vroeg. En de rust overal. Dat verkies ik toch ver boven een uurtje meer slaap of een bak koffie in het appartement.
Tsja, en dan heb je zo'n witte snelweg voor je neus... Zonder files, wel te verstaan!
De sneeuw op deze ongeprepareerde piste was zo vroeg nog wel behoorlijk hard, dus het was met name op de steilere stukken, met opgevroren buckels, behoorlijk hard werken.
Eenmaal beneden meteen het oude, eenvoudige stoeltje genomen.
Lekker traag, genietend van het uitzicht, weer omhoog richting Crap Masegn.
Omdat de sneeuw deze eerste keer nog wat hard was, ben ik deze piste meteen nog maar een keer gaan doen. Voordat je weer bovenop de Vorab bent duurt het namelijk nog wel even: eerst bovenstaand stoeltje, stukje skiën, gondel, slepertje, en pas dan kan je weer los.
De harde bovenlaag was nu inderdaad wat ontdooid, dus het was prachtig racen op die piste. Geen foto's meer dus!
Hierna naar de Curnius geskied, waar ik had afgesproken om te lunchen, maar ik was wat te vroeg, dus meteen het stoeltje daar gepakt om nog even een afdaling te maken.
Zoals je op de foto ziet gingen er ook voetgangers naar beneden.
Dat is iets wat me opviel aan dit gebied - er zijn erg veel wandelroutes vanaf de skiliften, en in erg veel liften worden dan ook voetgangers toegestaan. Dat maakt het gebied erg aantrekkelijk voor groepen zoals de onze, waarbij skiërs en niet-skiërs meegaan. In de grote Franse gebieden die ik ken is dit niet of nauwelijks mogelijk, en moeten niet-skiërs zich op een andere manier vermaken.
Met deze stoeltjeslift kom je ook over het snowpark bij de Crap Sogn Gion. Deze week werden hier de British Open gehouden, onder andere in deze mega halfpipe (de grootste die ik ooit gezien heb).
Op dit moment waren de junioren bezig, en ik moet zeggen dat deze 'monsterpipe', zoals de marketingmensen van het skigebied hem noemen, dan wel wat aan de grote kant is, als zo'n kid er niet al te hoog boven uit kan springen. Toch zag het er knap uit, wat soms hele jonge kinderen al presteerden.
Als je je vergrootglas erbij pakt zie je rechtsboven in de pipe één van de kids aan het werk...
Hierna weer teruggeskied naar de Curnius, over de piste 60, die er zo tijdens lunchtijd erg rustig bij lag.
En toen lekker gegeten bij het restaurantje bij de Curnius. Dit was een wat kleiner pisterestaurant, zelfbediening, met een prachtig terras in de zon. Als het kouder is kan je ook binnen eten in een hele gezellige eetzaal met ramen van 5 meter hoog met uitzicht op het dal. Een aanrader, zeker voor liefhebbers van vlees en kaas. De Bündner Platte die ze serveren, een bord vol zelfgemaakte vleeswaren en stukken kaas, smaakt prima. Tenminste, dat hoorde ik van mijn broer, want zelf heb ik natuurlijk geen tijd voor culinaire lariekoek terwijl de skiliften nog draaien ;-)
Voor het nodige vertier tijdens de lunch werd gezorgd door een parapenter die hier op de piste landde om een hapje te gaan eten.
Wat ik nogal opvallen vond was dat de parapenter een kereltje van een jaar of 3 als passagier mee had, waarschijnlijk zijn zoontje. Als je de grote versie van bovenstaande foto bekijkt dan kan je hem zien, met een glimmend helmpje op zijn hoofdje.
De rest van deze dag wat pistes rondom de Crap Sogn Gion genomen.
De donderdag is een dag waarop ik maar weinig foto's heb genomen - inmiddels had ik al zo'n beetje het hele gebied gezien, dus om alles nu nóg een keer te fotograferen, is ook weer zo wat.
Waar je eigenlijk altijd vanuit het skigebied kijkt richting het dal van Flims en Laax, heb je een punt op de rode piste 28 van La Siala naar de Vorab, waar je een ander dal in kan kijken - het dal waarin de plaats Elm ligt, ten noorden van Flims.
Het is met trouwens een raadsel waarom deze piste als rood is aangegeven, want het is een lang pad, met een verval van maar een meter of 140. Voor snowboarders zeker geen aanrader!
Verder heb ik deze dag nog een gele pistebully op de gevoelige plaat gezet, bij Crap Sogn Gion.
Het bijzonder aan deze bully is dat hij gesponsord wordt door de firma Calanda, een bierbrouwer uit Chur.
Wat je ook goed ziet is de lelijkheid van het gebouw bij Crap Sogn Gion, dat een paar pisterestaurants en cafeetjes huisvest, en ook het hotel. Hoewel het me prachtig lijkt om in dit hotel te vertoeven en van het uitzicht te genieten, ziet het gebouw er van buiten absoluut foeilelijk uit.
Verdere bijzonderheden van deze alweer één-na-laatste dag:
- De dalafdaling naar Flims was inmiddels zo slecht dat ik 3 keer mijn ski's uit moest doen.
- Vandaag 82 km/u gehaald als maximum snelheid, een persoonlijk record (gemeten met mijn Navman (zie hier en hier), die de hellingshoek niet helemaal goed meeneemt, dus het moet nog een tikje sneller zijn geweest).
- En nog een PR verbroken: 55,93 kilometer afgelegd op ski's (exclusief liften, want die telt mijn Navman niet mee).
Labels: Flims
posted by Jon at 8:48 PM
2 Comments:
leuk verhaal. 55 km op een dag is lekker veel. die maximum snelheid moet nog flink omhoog zou ik zeggen. mijn gemeten max is 101 km/u snowboardend, een skiende vriend haalde zelfs 115km/u :-)
Ha ha ja ik doe mijn best voor die max. snelheid, maar het is me nog niet gelukt hem hoger te krijgen.
Waarmee had jij je max. snelheid gemeten?
Gr,
Jon
Post a Comment
<< Home