Toerski 7: La Grande Vanne

Voor de laatste dag van onze toerski week zijn de weersverwachtingen gunstig. 's Ochtends zon, en 's middags wat bewolking. Daarom maar vroeg begonnen, om niet in de bewolking te hoeven afdalen.

Doel van vandaag: La Grande Vanne, een berg achter het skigebied van Chamrousse, een half uur à 3 kwartier rijden vanaf Grenoble.
In dit gebied zijn verschillende toerskitochten te doen, en wij kozen voor een lange tocht vanaf het langlaufgebied bij Chamrousse op 1650 meter hoogte.



's Ochtends dus eerst een klein stukje over de langlaufloipes, waar wij alleen waren met drie vroege vogels die gingen langlaufen. De weersverwachting klopte gelukkig, geen wolk aan de lucht!!



Na de langlaufloipes ging het eigenlijk helemaal vlak over een bospad, we stegen nauwelijks.



Het bos lag er prachtig bij - helemaal stil en op sommige bomen een klein laagje opgevroren sneeuw.



Af en toe moesten we een klein beekje oversteken om ons pad te vervolgen.



Heerlijk zo 's morgens in het bos.



Na een tijdje begonnen we wat meer te stijgen, en kregen we steeds mooiere uitzichten te zien...







Wat een dag! Hoewel we pas even op weg waren, was de dag nu al geslaagd. Super mooie omgeving, heerlijk weer, wat wil je nog meer?







En de verwennerij hield niet op, want hoe hoger we kwamen hoe dikker het laagje verse poeder op de wat hardere sneeuw eronder...





Na enige tijd kwamen we aan bij een meertje, Lac Achard, dat in een mooie kom ligt.



Op bovenstaande foto zie je op de bergrug nog het bergstation van één van de stoeltjesliften van Chamrousse.



Doordat we door verschillende dalletjes liepen, waren de uitzichten steeds weer anders.







Deze dag kwamen we wat meer mensen tegen. Doordat we zo dicht bij het skigebied van Chamrousse waren ook wat meer mensen die eerst met de lift omhoog gegaan waren om vervolgens wat van de verse poeder te pakken.
Op onderstaande foto lopen drie boarders de graat op.



Ondanks deze relatieve drukte (we zijn misschien tien mensen tegengekomen) bleef het genieten...





Op onderstaande foto zie je het beoogde einddoel van onze tocht. Van de berg die je voor je ziet wilden we de linker top bereiken.



Echter, doordat we ons wat hadden verslikt in de afstand die het was (weinig hoogtemeters, maar veel verticale meters), waren we wat aan de late kant, en hadden niet zo'n behoefte meer de berg op te gaan. Daarom zijn we doorgelopen tot het colletje (Col de Lessines) voor het Cirque de La Vanne, waarvan de Grande Vanne één van de toppen is.

Daar was het tijd voor eten en drinken. Hoewel de zon behoorlijk scheen, waaide er hier een akelig koud windje. Dus wel even de jas aan moeten doen om niet teveel af te koelen.



Met het inschenken van de thee moest je je beker niet onder de kan houden, want dan waaide alles er naast...



Toch wel een mooier uitzicht dan dat ik op het werk tijdens lunch heb...



Omdat het laatste stuk van onze tocht nauwelijks stijging kende, moesten we terug eerst een stuk met stijgvellen aan.
Op de Col de La Botte konden we deze uitdoen en skiën.



Het was eigenlijk jammer dat we terug moesten, zo genoten we van deze dag. Maar de sneeuw die we terug hadden was super. Boven lag zeker een 15 á 20 centimeter poeder, die ondanks de zon niet te dik geworden was.

Toen we weer in het bos kwamen werd het skiën een stuk uitdagender...







We moesten bomen, rotsen en wandelaars ontwijken. Dit schoot dus niet zo heel veel op. Maar om toch wat sneller terug te komen konden we ook een stuk over een licht dalende langlaufloipe skiën, waar de langlaufers ons stijgend tegemoet kwamen.
Ik geloof dat we er behoorlijk wat aan het schrikken hebben gebracht toen we in volle vaart het bos uit kwamen jakkeren die loipe op... Verschrikt keken ze op, en de meesten probeerden ons ook wat te zeggen (of was het schelden?), waarop we reageerden met een big smile op ons gezicht en "Bonjour".

Al met al echt een heerlijke dag gehad. De route was qua hoogtemeters niet zo uitdagend, maar qua weer en landschap de mooiste van de week! Een prachtige afsluiting.

Tot slot was het tijd voor een welverdiende goudgele pretcilinder bij de langlaufloipes.



Tsja, en dan heb je er een week toerskiën op zitten... Wat vond ik er nou eigenlijk van?
Allereerst vind ik toerskiën moeilijk te vergelijken met pisteskiën. Bij het laatste ligt voor mij de nadruk op lekker naar beneden jakkeren, af en toe wat buckels naast de piste of onder de lift pakken, maar vooral: skiën.

Met toerskiën waren we toch het grootste deel van de tijd bezig met omhoog lopen. Dat is toch iets totaal anders: fysiek uitdagender, maar ook heel mooi. In alle rust - je komt maar heel weinig mensen tegen - door een fantastisch landschap omhoog lopen. Verder ben je je wat meer bewust van je eigen verantwoordelijkheid - als je je been breekt lig je niet binnen 5 minuten in een banaan en in een kwartier bij de dokter. Verder moet je goed oppassen voor lawines. Dat blijkt ook uit dit bericht op pistehors.com - twee dagen na onze tocht zijn twee zeer ervaren toerskiërs vlakbij omgekomen. Vijftig centimeter verse sneeuw, in combinatie met harde wind, zijn hun fataal geworden.

Het naar beneden skiën is een soort toetje op een mooie tocht, maar zeker niet het hoofdgerecht. En dat toetje valt soms ook tegen. Op de Chamechaude op die ijzige korst toch behoorlijk hard onderuit gegaan. Maar soms is het ook heerlijk: een laag verse poeder waar je als het ware overheen zweeft en zonder moeite je bochten maakt.

Mijn conclusie: ik wil zeker ook vaker toerskiën, maar ook blijven pisteskiën. Beide hebben zo hun eigen charmes. Waarschijnlijk dat we er volgend jaar een week lang met een gids op uit gaan, om toch wat meer techniek, en kennis van de sneeuw en lawines aan te leren.

Dit was in elk geval een prachtige introductieweek!