Toerski 6: Tête Noire du Galibier

Vandaag zijn we ook weer richting La Grave gereden, alleen in plaats van af te slaan naar Le Chazelet zijn we een stukje voorbij de Col du Lautaret (2058 meter) gereden. Het weer was niet al te best, het was behoorlijk bewolkt, hoewel richting Briancon de zon er veel vaker doorheen kwam. De Col du Lautaret schijnt wat dat betreft ook een soort van weer barrière te zijn.



We parkeerden voor de Tunnel du Rif Blanc (1950 meter hoogte), die op dit moment niet in gebruik was.



Waar wij de berg op zouden gaan lopen was het zelfs al enigszins mistig.



En steeds bleef richting Briancon de zon maar schijnen - om jaloers van te worden...



De tocht begon - zoals we inmiddels wel redelijk gewend waren - op opgevroren sneeuw. Hard, maar prima te belopen. Toen het wat meer begon te stijgen hebben we de harsijzers maar weer omgedaan, want we kregen zonder te weinig grip op de sneeuw.

Op een gegeven moment werd het wel erg mistig.





Dit deed ons wel twijfelen om door te gaan - als het te mistig wordt bij het naar beneden skiën, zou het op z'n minst niet leuk worden, maar waarschijnlijk ook wat te gevaarlijk. Omdat we op een vlak en goed beskibaar stukje stonden toen het zo mistte toch zijn we toch maar doorgegaan. Met mist zou dat stuk toch goed te skiën zijn, dus we zouden ons er niet mee in gevaar brengen. Bovendien was er wel voorspeld dat het weer een mengelmoes van van alles zou zijn: mist, sneeuw, en zon.
De zon hebben we helaas niet al te vaak gezien deze dag...

In elk geval klaarde het weer behoorlijk op toen we aan een steilere stukje klimmen moesten beginnen, dus zijn we maar doorgegaan.

Ondanks dat de mist niet zo erg was, was het zicht toch behoorlijk matig: heel weinig contrast, slecht te zien hoe de helling precies liep.



Bijna boven leek het nog even op te klaren, maar dit was het meeste blauw dat ik deze dag gezien heb...



En tsja, om de traditie maar voort te zetten: ook vandaag de top niet bereikt... Het werd pittig steil, en we begonnen weer behoorlijk weg te glijden, dus we waren wat bang lang te doen over de laatste 40 hoogtemeters. Verder waren we niet zo zeker over het afdalen - zouden we voldoende zicht hebben?
Dus maar de stijgvellen afgedaan, en op 2750 meter de afdaling ingezet.



Ons stijgspoor lag er nog maagdelijk bij - vandaag, net als gisteren, niemand tegengekomen.





Boven bij het afdalen hadden we lekkere poeder, maar hoe lager we kwamen hoe ijziger het werd. En in dat ijs ook nog van die door de wind geblazen ribbels. Echt relaxed skiet dat niet, en al helemaal niet met één voet die door een blaar van 2 cm doorsnede geteisterd werd. Al dat gestuiter over die ribbels deed behoorlijk pijn.

Dat vond ik trouwens wel een nadeel van mijn gehuurde schoenen (Scarpa's) - ze zaten net niet goed en aan beide voeten heb ik behoorlijke blaren gehad. Wat daar trouwens goed tegen hielp was de Franse variant van de blarenpleister Compeed. Die had ik er deze avond opgeplakt, en de volgende dag geen last meer van. Had ik veel eerder moeten doen, want vanaf de tweede dag had ik die blaren al. En wonder boven wonder bleef de pleister ook nog zitten aan mijn voet in die doornatte snelkookpan ook wel genaamd skischoen. Want ik had geen last van koude voeten, zal ik maar zeggen.

Tot slot van dit verslag nog een mooi plaatje, geschoten tijdens het afdalen.