Saturday, January 19, 2008

Toerski 7: La Grande Vanne

Voor de laatste dag van onze toerski week zijn de weersverwachtingen gunstig. 's Ochtends zon, en 's middags wat bewolking. Daarom maar vroeg begonnen, om niet in de bewolking te hoeven afdalen.

Doel van vandaag: La Grande Vanne, een berg achter het skigebied van Chamrousse, een half uur à 3 kwartier rijden vanaf Grenoble.
In dit gebied zijn verschillende toerskitochten te doen, en wij kozen voor een lange tocht vanaf het langlaufgebied bij Chamrousse op 1650 meter hoogte.



's Ochtends dus eerst een klein stukje over de langlaufloipes, waar wij alleen waren met drie vroege vogels die gingen langlaufen. De weersverwachting klopte gelukkig, geen wolk aan de lucht!!



Na de langlaufloipes ging het eigenlijk helemaal vlak over een bospad, we stegen nauwelijks.



Het bos lag er prachtig bij - helemaal stil en op sommige bomen een klein laagje opgevroren sneeuw.



Af en toe moesten we een klein beekje oversteken om ons pad te vervolgen.



Heerlijk zo 's morgens in het bos.



Na een tijdje begonnen we wat meer te stijgen, en kregen we steeds mooiere uitzichten te zien...







Wat een dag! Hoewel we pas even op weg waren, was de dag nu al geslaagd. Super mooie omgeving, heerlijk weer, wat wil je nog meer?







En de verwennerij hield niet op, want hoe hoger we kwamen hoe dikker het laagje verse poeder op de wat hardere sneeuw eronder...





Na enige tijd kwamen we aan bij een meertje, Lac Achard, dat in een mooie kom ligt.



Op bovenstaande foto zie je op de bergrug nog het bergstation van één van de stoeltjesliften van Chamrousse.



Doordat we door verschillende dalletjes liepen, waren de uitzichten steeds weer anders.







Deze dag kwamen we wat meer mensen tegen. Doordat we zo dicht bij het skigebied van Chamrousse waren ook wat meer mensen die eerst met de lift omhoog gegaan waren om vervolgens wat van de verse poeder te pakken.
Op onderstaande foto lopen drie boarders de graat op.



Ondanks deze relatieve drukte (we zijn misschien tien mensen tegengekomen) bleef het genieten...





Op onderstaande foto zie je het beoogde einddoel van onze tocht. Van de berg die je voor je ziet wilden we de linker top bereiken.



Echter, doordat we ons wat hadden verslikt in de afstand die het was (weinig hoogtemeters, maar veel verticale meters), waren we wat aan de late kant, en hadden niet zo'n behoefte meer de berg op te gaan. Daarom zijn we doorgelopen tot het colletje (Col de Lessines) voor het Cirque de La Vanne, waarvan de Grande Vanne één van de toppen is.

Daar was het tijd voor eten en drinken. Hoewel de zon behoorlijk scheen, waaide er hier een akelig koud windje. Dus wel even de jas aan moeten doen om niet teveel af te koelen.



Met het inschenken van de thee moest je je beker niet onder de kan houden, want dan waaide alles er naast...



Toch wel een mooier uitzicht dan dat ik op het werk tijdens lunch heb...



Omdat het laatste stuk van onze tocht nauwelijks stijging kende, moesten we terug eerst een stuk met stijgvellen aan.
Op de Col de La Botte konden we deze uitdoen en skiën.



Het was eigenlijk jammer dat we terug moesten, zo genoten we van deze dag. Maar de sneeuw die we terug hadden was super. Boven lag zeker een 15 á 20 centimeter poeder, die ondanks de zon niet te dik geworden was.

Toen we weer in het bos kwamen werd het skiën een stuk uitdagender...







We moesten bomen, rotsen en wandelaars ontwijken. Dit schoot dus niet zo heel veel op. Maar om toch wat sneller terug te komen konden we ook een stuk over een licht dalende langlaufloipe skiën, waar de langlaufers ons stijgend tegemoet kwamen.
Ik geloof dat we er behoorlijk wat aan het schrikken hebben gebracht toen we in volle vaart het bos uit kwamen jakkeren die loipe op... Verschrikt keken ze op, en de meesten probeerden ons ook wat te zeggen (of was het schelden?), waarop we reageerden met een big smile op ons gezicht en "Bonjour".

Al met al echt een heerlijke dag gehad. De route was qua hoogtemeters niet zo uitdagend, maar qua weer en landschap de mooiste van de week! Een prachtige afsluiting.

Tot slot was het tijd voor een welverdiende goudgele pretcilinder bij de langlaufloipes.



Tsja, en dan heb je er een week toerskiën op zitten... Wat vond ik er nou eigenlijk van?
Allereerst vind ik toerskiën moeilijk te vergelijken met pisteskiën. Bij het laatste ligt voor mij de nadruk op lekker naar beneden jakkeren, af en toe wat buckels naast de piste of onder de lift pakken, maar vooral: skiën.

Met toerskiën waren we toch het grootste deel van de tijd bezig met omhoog lopen. Dat is toch iets totaal anders: fysiek uitdagender, maar ook heel mooi. In alle rust - je komt maar heel weinig mensen tegen - door een fantastisch landschap omhoog lopen. Verder ben je je wat meer bewust van je eigen verantwoordelijkheid - als je je been breekt lig je niet binnen 5 minuten in een banaan en in een kwartier bij de dokter. Verder moet je goed oppassen voor lawines. Dat blijkt ook uit dit bericht op pistehors.com - twee dagen na onze tocht zijn twee zeer ervaren toerskiërs vlakbij omgekomen. Vijftig centimeter verse sneeuw, in combinatie met harde wind, zijn hun fataal geworden.

Het naar beneden skiën is een soort toetje op een mooie tocht, maar zeker niet het hoofdgerecht. En dat toetje valt soms ook tegen. Op de Chamechaude op die ijzige korst toch behoorlijk hard onderuit gegaan. Maar soms is het ook heerlijk: een laag verse poeder waar je als het ware overheen zweeft en zonder moeite je bochten maakt.

Mijn conclusie: ik wil zeker ook vaker toerskiën, maar ook blijven pisteskiën. Beide hebben zo hun eigen charmes. Waarschijnlijk dat we er volgend jaar een week lang met een gids op uit gaan, om toch wat meer techniek, en kennis van de sneeuw en lawines aan te leren.

Dit was in elk geval een prachtige introductieweek!

Labels:

Thursday, January 17, 2008

Toerski 6: Tête Noire du Galibier

Vandaag zijn we ook weer richting La Grave gereden, alleen in plaats van af te slaan naar Le Chazelet zijn we een stukje voorbij de Col du Lautaret (2058 meter) gereden. Het weer was niet al te best, het was behoorlijk bewolkt, hoewel richting Briancon de zon er veel vaker doorheen kwam. De Col du Lautaret schijnt wat dat betreft ook een soort van weer barrière te zijn.



We parkeerden voor de Tunnel du Rif Blanc (1950 meter hoogte), die op dit moment niet in gebruik was.



Waar wij de berg op zouden gaan lopen was het zelfs al enigszins mistig.



En steeds bleef richting Briancon de zon maar schijnen - om jaloers van te worden...



De tocht begon - zoals we inmiddels wel redelijk gewend waren - op opgevroren sneeuw. Hard, maar prima te belopen. Toen het wat meer begon te stijgen hebben we de harsijzers maar weer omgedaan, want we kregen zonder te weinig grip op de sneeuw.

Op een gegeven moment werd het wel erg mistig.





Dit deed ons wel twijfelen om door te gaan - als het te mistig wordt bij het naar beneden skiën, zou het op z'n minst niet leuk worden, maar waarschijnlijk ook wat te gevaarlijk. Omdat we op een vlak en goed beskibaar stukje stonden toen het zo mistte toch zijn we toch maar doorgegaan. Met mist zou dat stuk toch goed te skiën zijn, dus we zouden ons er niet mee in gevaar brengen. Bovendien was er wel voorspeld dat het weer een mengelmoes van van alles zou zijn: mist, sneeuw, en zon.
De zon hebben we helaas niet al te vaak gezien deze dag...

In elk geval klaarde het weer behoorlijk op toen we aan een steilere stukje klimmen moesten beginnen, dus zijn we maar doorgegaan.

Ondanks dat de mist niet zo erg was, was het zicht toch behoorlijk matig: heel weinig contrast, slecht te zien hoe de helling precies liep.



Bijna boven leek het nog even op te klaren, maar dit was het meeste blauw dat ik deze dag gezien heb...



En tsja, om de traditie maar voort te zetten: ook vandaag de top niet bereikt... Het werd pittig steil, en we begonnen weer behoorlijk weg te glijden, dus we waren wat bang lang te doen over de laatste 40 hoogtemeters. Verder waren we niet zo zeker over het afdalen - zouden we voldoende zicht hebben?
Dus maar de stijgvellen afgedaan, en op 2750 meter de afdaling ingezet.



Ons stijgspoor lag er nog maagdelijk bij - vandaag, net als gisteren, niemand tegengekomen.





Boven bij het afdalen hadden we lekkere poeder, maar hoe lager we kwamen hoe ijziger het werd. En in dat ijs ook nog van die door de wind geblazen ribbels. Echt relaxed skiet dat niet, en al helemaal niet met één voet die door een blaar van 2 cm doorsnede geteisterd werd. Al dat gestuiter over die ribbels deed behoorlijk pijn.

Dat vond ik trouwens wel een nadeel van mijn gehuurde schoenen (Scarpa's) - ze zaten net niet goed en aan beide voeten heb ik behoorlijke blaren gehad. Wat daar trouwens goed tegen hielp was de Franse variant van de blarenpleister Compeed. Die had ik er deze avond opgeplakt, en de volgende dag geen last meer van. Had ik veel eerder moeten doen, want vanaf de tweede dag had ik die blaren al. En wonder boven wonder bleef de pleister ook nog zitten aan mijn voet in die doornatte snelkookpan ook wel genaamd skischoen. Want ik had geen last van koude voeten, zal ik maar zeggen.

Tot slot van dit verslag nog een mooi plaatje, geschoten tijdens het afdalen.

Labels:

Wednesday, January 16, 2008

Toerski 5: La Petite Buffe

Vanwege de matige sneeuw op de Chamechaude, die je eerder ijs kon noemen dan sneeuw, hadden we besloten het wat hoger op te zoeken. Het doel werd La Petite Buffe, een top van 2680 meter hoog, bereikbaar vanaf een parkeerplaats op 1800m hoogte. Op deze hoogte zou het de afgelopen dagen niet geregend moeten hebben, dus we hoopten op wat zachtere sneeuw.
Hiervoor reden we in zo'n anderhalf uur naar Le Chazelet, een dorpje iets boven La Grave, de "achteringang" van Les Deux Alpes en erkend poederparadijs. Dit was zo'n anderhalf uur rijden vanuit Grenoble.
Le Chazelet is een klein dorpje met een klein skigebiedje met een paar slepertjes en misschien een stoeltje. Om de tocht te beginnen moesten we eerst een stukje afdalen naar een smal bruggetje, waarna we echt omhoog zouden gaan.



Dat het een mooie dag zou worden was meteen al duidelijk: Le Grand Bleu aan de hemel...



Ondanks de grotere hoogte van vertrek, was de sneeuw niet overal even goed. Op deze zuidhelling aan het begin van de tocht kwam het gras alweer door de sneeuw heen.



De sneeuw was op dit stuk van de route ook niet echt zacht te noemen - de dooilaag van gisteren was opgevroren, en de zon had zijn ontdooiende werk nog niet gedaan.

Na een tweehonderd meter te zijn gestegen zag je de parkeerplaats met onze auto goed liggen.



Vanaf de hele route hadden we uitzicht op de Meije, de 4000 meter hoge berg aan wiens voet La Grave ligt.



Het begin van de route was niet al te moeilijk. Maar door de ijzige sneeuw moesten we op een wat steiler stuk wel onze harsijzers gebruiken om niet weg te glijden. Dit werkte uitstekend. Hierna even een theepauze gehouden. Tijd voor een fotootje van mezelf samen met m'n kameraad de zon...



Hierna volgden we een tijd lang een bijna vlakke graat - veel lopen en weinig hoogte winnen. Lekker relaxed, alle gelegenheid om om je heen te kijken en te genieten van het mooie weer en het prachtige landschap.



Aan onze stijgsporen op onderstaande foto zie je dat de sneeuw nog redelijk hard was: geen diepe afdruk van onze ski's in de sneeuw.



Op het vlakke stuk, iets voor de klim naar de top, even lekker in het zonnetje wat gegeten en gedronken.



De sneeuw was hier al wat meer poederachtig, ik zakte er zo'n 30cm in weg. Op de achtergrond van onderstaande foto zie je de Meije. Het viel me op dat de gletsjers van de Meije niet zo heel hoog liggen. Waarschijnlijk aan zijn ligging als noordhelling te danken.



Na deze lunchpauze zijn we verder gegaan voor de laatste beklimming naar de top. Zo'n 40 hoogtemeters voor de top hebben we echter maar besloten om te keren. We vertrouwden de sneeuw hier niet helemaal - op een keiharde ijskorst van een centimeter of 5 dik lag een laag poederachtige sneeuw van een centimeter of 15.
Behalve dat we de sneeuwlaag niet vertrouwden in verband met lawinegevaar, was het ook erg lastig omhoog lopen - je kreeg nauwelijks grip op de ijslaag onder de poeder.

Dus maar besloten om te keren. Tsja, daar sta je dan op een ijzige helling die in een skigebied rood of zwart zou zijn, en moet je je ski's uitdoen om de stijgvellen eraf te halen.

Ski's dus om de beurt uitgedaan, zodat ik er altijd één in de sneeuw had, en m'n vrije voet zover mogelijk het ijs in getrapt. Alles wel een beetje voorzichtig doen, want het is niet prettig als op dat moment je ski of je rugzak naar beneden glijdt. Het vervelendste moment vond ik het weer aantrappen van de ski's - je moet toch wel kracht zetten om je schoen in de binding te krijgen, en dat is wel wat lastig om gecontroleerd te doen als je op zo'n lastige plek staat.

Maar na een paar minuten klooien was het zover: afdalen. Hierboven was het echt superlekkere poeder! Wat een verschil met dat ijs op de Chamechaude! Zonder veel kracht te zetten draai je een bocht, op de poeder die onder je vandaan stuift. Heerlijk! Een ongerepte helling (we zijn deze dag niemand tegengekomen) ligt aan je voeten...



De enige sporen op de berg ons stijgspoor en onze downhill sporen.



Nog even een fotootje richting La Meije, met Sjaak al een stuk lager doorgeskied.



Een mooie berg die Meije. Op onderstaande foto zie je ook het gletsjer ijs.



Zulke lekkere poeder als boven op de berg hadden we niet de hele afdaling, maar de ijslaag waar we vanmorgen op waren gelopen was gelukkig inmiddels al ontdooid, en met dat laagje soep erop skiet het ook uitstekend.

Nadat we weer bij de auto waren aangekomen hebben we nog even biertje gedronken in La Grave, dat al in de schaduw lag. Hieronder zie je het traject van het eerste deel van de lift omhoog.



Al met al een mooie dag - niemand tegengekomen onderweg, en echt supermooi weer!

Labels: