L2A - 2002 - Off-piste in de problemen 
Met z'n 4en wilden we een off-piste stuk gaan doen, de zogenaamde 'Ezelsrug' route op de 'Glacier de Mantel'. Deze hadden Floris en ik al een keer eerder gedaan, maar nu namen we 'de verkeerde afslag' en belandden aan de verkeerde kant van een graat. "Geen probleem" dachten we, "dan lopen we wel terug". Op de foto zie je dat Bliksem even zijn vriendin belt en zegt dat we wat later bij de lunch in het dal zouden zijn. Al snel werd duidelijk dat we die hele lunch niet zouden halen. Een stuk dat je op de ski (of snowboard, voor onze Janus, op de foto in het oranje-wit) in een minuutje doet, kan lopend, met je ski's in de hand, wel eens een paar uur gaan duren. Helemaal als daar de door wielrenners zo gevreesde 'hongerklop' om de hoek komt kijken...
Maar, we hielden de moed erin! Zoetjes aan kwamen we steeds wat hoger, en na een tijdje zagen we een pisteur (een man van de pistedienst) op een veel hoger gelegen stuk staan, en hij hield ons goed in de gaten. Dat interesseerde ons niet zo veel, puffend probeerden we weer terug te komen zodat we 'de goede afslag' konden gaan pakken.
Echter, na een tijdje hoorden we het begin van 'Good Night Saigon', van Billy Joel. Of toch niet, er kwam echt een helicopter aan...
Oeps, dit hadden we niet verwacht, dit zou betekenen: een hoop geld betalen voor een - in onze onwetendheid - niet noodzakelijke reddingsaktie. Dus we probeerden de helicopter weg te wuiven, en dat leek ook te lukken. Gelukkig!
Echter, spoedig keerde de helicopter terug. Eerst naderde de helicopter de nogal stijle berg van heel dichtbij, zodat er 1 man van de reddingsdienst uit kon springen. Die kwam op ons 4en af en gaf ons instructies. We moesten helemaal in elkaar gedoken wachtten, dan kwam de helicopter heel erg dichtbij - wat een super piloot moet daar in hebben gezet - en dan werden we zo door die ene pisteur met nogal ferme hand de helicopter in gegooid.
Dit ging twee aan twee. Als ik het me goed herinner waren eerst Bliksem & Jan aan de beurt, toen Floris en ik. Met een hele korte vlucht werden we afgezet op het punt waar de eerste pisteur ons aan het observeren was geweest. Toen we daar alle 4 waren, moesten we hem volgen naar beneden. Met trillende knietjes volgden we de man naar een kantoor van de pistedienst ergens boven aan een lift. De knietjes trilden niet alleen van het spannende avontuur dat we zojuist hadden beleefd, maar oook door het vooruitzicht van een gepeperde rekening voor dit ongewenste helicoptertochtje...
Morgen het vervolg van dit verhaal!
Met z'n 4en wilden we een off-piste stuk gaan doen, de zogenaamde 'Ezelsrug' route op de 'Glacier de Mantel'. Deze hadden Floris en ik al een keer eerder gedaan, maar nu namen we 'de verkeerde afslag' en belandden aan de verkeerde kant van een graat. "Geen probleem" dachten we, "dan lopen we wel terug". Op de foto zie je dat Bliksem even zijn vriendin belt en zegt dat we wat later bij de lunch in het dal zouden zijn. Al snel werd duidelijk dat we die hele lunch niet zouden halen. Een stuk dat je op de ski (of snowboard, voor onze Janus, op de foto in het oranje-wit) in een minuutje doet, kan lopend, met je ski's in de hand, wel eens een paar uur gaan duren. Helemaal als daar de door wielrenners zo gevreesde 'hongerklop' om de hoek komt kijken...
Maar, we hielden de moed erin! Zoetjes aan kwamen we steeds wat hoger, en na een tijdje zagen we een pisteur (een man van de pistedienst) op een veel hoger gelegen stuk staan, en hij hield ons goed in de gaten. Dat interesseerde ons niet zo veel, puffend probeerden we weer terug te komen zodat we 'de goede afslag' konden gaan pakken.
Echter, na een tijdje hoorden we het begin van 'Good Night Saigon', van Billy Joel. Of toch niet, er kwam echt een helicopter aan...
Oeps, dit hadden we niet verwacht, dit zou betekenen: een hoop geld betalen voor een - in onze onwetendheid - niet noodzakelijke reddingsaktie. Dus we probeerden de helicopter weg te wuiven, en dat leek ook te lukken. Gelukkig!
Echter, spoedig keerde de helicopter terug. Eerst naderde de helicopter de nogal stijle berg van heel dichtbij, zodat er 1 man van de reddingsdienst uit kon springen. Die kwam op ons 4en af en gaf ons instructies. We moesten helemaal in elkaar gedoken wachtten, dan kwam de helicopter heel erg dichtbij - wat een super piloot moet daar in hebben gezet - en dan werden we zo door die ene pisteur met nogal ferme hand de helicopter in gegooid.
Dit ging twee aan twee. Als ik het me goed herinner waren eerst Bliksem & Jan aan de beurt, toen Floris en ik. Met een hele korte vlucht werden we afgezet op het punt waar de eerste pisteur ons aan het observeren was geweest. Toen we daar alle 4 waren, moesten we hem volgen naar beneden. Met trillende knietjes volgden we de man naar een kantoor van de pistedienst ergens boven aan een lift. De knietjes trilden niet alleen van het spannende avontuur dat we zojuist hadden beleefd, maar oook door het vooruitzicht van een gepeperde rekening voor dit ongewenste helicoptertochtje...
Morgen het vervolg van dit verhaal!
Labels: Les Deux Alpes
posted by Jon at 10:51 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home